Bevallingsverhaal – Jennie

De bevalling van onze eigen verloskundige Jennie

Als verloskundigen maken we heel wat verschillende bevallingen mee. Maar een bevalling van je eigen collega, of bevallen onder begeleiding van je collega’s, dat gebeurt niet zo heel vaak. Jennie maakte dat wel mee, voor de tweede keer al. In oktober werd haar dochter Belle Jolie Jeanne geboren, in het Bevalcentrum West en onder begeleiding van Suzanne. Dit is het bevallingsverhaal van onze eigen verloskundige Jennie.

De bevalling was dichtbij

“Zondagavond 1 oktober merkte ik dat ik regelmatig harde buiken had, elke 5 minuten. Het duurde steeds maar kort en was niet pijnlijk, maar het zou wel door kunnen gaan zetten dacht ik. Die nacht was onrustig met regelmatige krampen die minder frequent kwamen dan in de avond, veel plassen en een wee bij elke keer dat ik me in bed omdraaide. Maar in de ochtend van 2 oktober was er van een echte bevalling nog geen sprake. Wel had ik wat bloedverlies waaruit ik opmaakte dat de bevalling dichtbij was. Toch begonnen we de maandag vrij normaal; Robbie werd naar de crèche gebracht en mijn vriend ging werken. Thuis weliswaar, wat ik wel prettig vond.

Roze ijsjes knutselen

Rond 11 uur kwam mijn collega Tineke even langs voor een controle. Ik had zo’n 2 tot 3 cm ontsluiting, maar dat had ik vorige week ook al. Op haar advies gingen we even wandelen. Onderweg naar de Blokker moest ik soms blijven staan omdat de harde buiken nu wel meer pijn begonnen te doen. Terug thuis knutselde ik de traktatie voor Robbie op de crèche in elkaar: doosjes gevouwen tot roze ijsjes met daarin biologische aardbeiensnoepjes en dadeltjes. Een heel precies maar toch ontspannen klusje, perfect voor dat moment. En dat was nodig, want de weeën namen toe. Ik zat aan tafel te puffen, maar deed zo lang mogelijk alsof er niets aan de hand was. Toen mijn vriend de weeën timede, bleek dat ze nu heel regelmatig kwamen; elke vijf minuten. Ze waren pijnlijk en ik moest ze opvangen met m’n ademhaling. De bevalling was nu echt begonnen.

Pasta bolognese

Om toch maar goed voorbereid te zijn op wat nog komen ging, maakte ik nog snel een pan pasta bolognese. Ik dacht het is wel zo fijn als er alvast gekookt is, je weet nooit hoe het gaat lopen. Ook belde ik mijn collega Tineke om te laten weten dat het nu echt doorzette. Zij was al in het Bevalcentrum West waar ik graag wilde bevallen en reserveerde meteen een kamer voor ons. We pakten de spullen, regelden dat Robbie door mijn ouders van de crèche werd opgehaald en reden naar het Bevalcentrum waar kamer 3 voor mij klaarstond.

6 tot 7 cm ontsluiting

Door de autorit waren de weeën iets afgenomen en ik begon wat rond te lopen in de kamer. Dat was een prettige manier om de weeën op te vangen. Om 17.30 uur nam Tineke afscheid want haar dienst zat erop, Suzanne kwam toen om de bevalling te begeleiden. Ze liet ons even alleen zodat ik rustig mijn tijd kon nemen om aan alles te wennen. Ik ging douchen, maar daardoor raakte ik zo ontspannen dat de weeën weer afnamen, en dat wilde ik niet. Terug dus naar m’n kamer en weer rondlopen, door rechtop te staan zou de zwaartekracht meehelpen in het hele proces. Toen Suzanne even later weer terugkwam, wilde ik graag weten hoe ik ervoor stond. De weeën waren goed teruggekomen en ik bleek nu zo’n 6 tot 7 cm ontsluiting te hebben. Dat viel me niet tegen!

Zo lang mogelijk de controle behouden

Tijdens de zwangerschap voelde ik me soms als een ‘tikkende tijdbom’; die bevalling kwam eraan, en dat was een pittige klus die nog wel geklaard moest worden. Wat ik heel zeker wist, was dat ik zo lang mogelijk met mijn ademhaling de controle wilde blijven houden over de weeën. Toen Suzanne mij controleerde, constateerde ze dat de baby nog te hoog in mijn bekken lag. Het was nog te vroeg om de vliezen te breken. Het was beter als de baby eerst wat lager zou komen te liggen want dan zou er meer druk komen op de ontsluitingsrand. Daarom stelde Suzanne de skippybal voor. Door daarop te zitten, maak je meer ruimte in je bekken en kan de baby er goed in zakken. Dat deed ik; voor een wee ging ik staan en wiegde mijn heupen om zo de wee op te vangen. Daarna ging ik weer op de skippybal zodat de baby in het bekken kon zakken. Dit ritme ging goed, al werd het wel pittiger. Maar ik hield de controle, precies zoals ik het wilde.

Wanhoopsfase

Rond 19.15 uur voelde ik veel druk en bleek ik al 9 cm ontsluiting te hebben. Na goed overleg brak Suzanne toen wel m’n vliezen en liet ze mij op mijn linkerzijde liggen om meer druk te creëren en die laatste centimeter ontsluiting te bevorderen. Vanaf dat punt werd de bevalling zwaar en kwam ik in de zogenoemde ‘wanhoopsfase’. Ik kneep in de pols van RJ, mijn vriend, en Suzanne masseerde mijn rug met massageolie maar ik kon het nog maar lastig opvangen en moest me volledig concentreren. Ik volgde mijn lichaam, ging naast het bed staan en perste mee. ‘Dit is het laatste stuk weer’ dacht ik bij mezelf en ‘Je kunt nu maar beter hard mee duwen, dan is het eerder voorbij’.

Nog drie weeën

Na een paar van die pittige weeën stelde Suzanne de baarkruk voor. Dat vond ik de vorige keer niet fijn, maar ik deed nu gewoon wat ze zei want ik wist het zelf ook niet meer. Vanaf dat moment voelde ik paniek en wist niet meer waar ik het zoeken moest. De druk was onhoudbaar en Suzanne masseerde het randje van die laatste centimeter weg, precies zoals ik dat vooraf had gevraagd omdat dit deel zo kort mogelijk moest duren. Ineens voelde ik Belle naar m’n bekkenbodem zakken en wist ik dat persen zin had. Dat moest ook want haar hartslag verhoogde. Van ver hoorde ik dat dat gezegd werd, maar ik kon me er niet mee bezig houden omdat ik alle zeilen bij moest zetten om deze klus te klaren. ‘Hoeveel weeën nog?’ vroeg ik, ‘nog één?’ ‘Nee nog drie’ zei Suzanne waarop ik flink vloekte en riep ‘Dit moet nu afgelopen zijn!’

Belle Jolie Jeanne, een prachtig meisje!

Ik voelde Suzanne de bekkenbodem masseren en ineens nadrukkelijk zeggen dat ze vanwege de hoge hartslag bij de volgende wee geboren moest zijn. Ik duwde daarop nog eens heel hard mee, voelde die ring of fire en daar was Belle om 20 uur. Met heel veel vruchtwater en heel veel meconium. Ze moest duidelijk echt geboren worden! Gelukkig huilde ze direct goed door en vanaf de kruk werd ik in bed getild. Het was voorbij! Direct was ik dolverliefd op onze dochter Belle Jolie Jeanne, wat een prachtig meisje!

Mijn verloskundige, precies zoals ik haar nodig had

Vooraf had ik al aangegeven dat ik zo lang mogelijk ‘in control’ wilde blijven, maar dat als ik dat kwijtraakte Suzanne het moest overnemen. Ik wilde directief gecoacht worden, en dat was precies wat ze deed. Suzanne liet ons toen het nog kon, zo veel mogelijk met rust. Dat had ik nodig en dat was heel fijn. Maar toen dat niet meer ging, trad Suzanne heel kordaat op, en dat was ook precies wat ik op dat moment nodig had.

Naar huis!

Na de bevalling ben ik nog tot middernacht in het Bevalcentrum gebleven. De eerste paar uur was Suzanne er nog zoals gebruikelijk. Daarna komt de kraamzorg die ervoor zorgt dat je wat eet en helpt met douchen. Dat duurde allemaal wat langer vanwege de drukte. Het eten was goed geregeld; ik kon kiezen uit een kar met allerlei lekkers! Na het douchen ging ik aangekleed in een rolstoel met Belle in de Maxi-Cosi op schoot, naar de auto en naar huis.

Nog even, en dan weer aan de slag als verloskundige

De geboorte zelf was niet gemakkelijk en zowel Suzanne als ik hebben er allebei hard voor moeten werken. Maar doordat Suzanne vertelde wat ze had gevoeld en zag, kon ik dat pittige laatste uur achteraf wel verklaren: Belle lag lang hoog in het bekken en moest daarna nog flink dalen en draaien. Dit voelde heel vervelend en lastig maar dat kwam mogelijk door mijn bekkenvorm. Het verandert niets aan dat pittige uur, maar het is wel fijn om te begrijpen waarom het zo ging. Al met al kijk ik terug op een heel positieve bevalling waarbij Suzanne mij geweldig heeft geholpen en ik zelf de regie had gehouden. Ik geniet volop van Belle maar kijk er toch ook alweer naar uit om aan het werk te gaan. Nog heel even en dan sta ik zelf weer op de plek van Suzanne, als verloskundige bij mijn cliënten. Tot dan!”

Jennie van den Boer